ปลูกปันอิ่ม Farm For Friends 2

ปัญหาสังคมและวิธีการแก้ไขปัญหา

เปิดสวนว่าง สร้างแหล่งอาหาร เสริมความมั่นคงในชีวิต ให้คนไร้ที่พึ่ง

โควิดส่งผลให้คนตกงานเพิ่มขึ้น คนออกมาอยู่ถนนมากขึ้น ระบบการจ้างงานมีเงื่อนไข เช่น ต้องมีบัตรฉีดวัคซีน ต้องตรวจ ATK แต่คนไร้บ้านส่วนใหญ่ไม่มีบัตรประชาชน สูญหาย ไม่มีรายได้เพียงพอที่จะตรวจ ATK ได้ทุกสัปดาห์ 

โครงการปลูกปันอิ่ม จึงกลับมาทำอีกครั้ง เพื่อมีพื้นที่ให้คนเร่ร่อน ไร้บ้านได้พัฒนาตัวเอง มีคุณค่า และได้รู้สึกแบ่งปันสู่ผู้อื่น เป็นแหล่งเรียนรู้ มีรายได้เล็กๆ เมื่อเขามาทำสวน เป็นแหล่งอาหารส่งต่อ 

ตลอดเวลาคนเหล่านี้ถูกลดทอนคุณค่า แล้วมากดทับตนเอง วันหนึ่งมีพื้นที่ให้เขาได้เรียนรู้ได้พัฒนา ได้แสดงความสามารถ ความภูมิใจเขาได้เกิดขึ้น ซึ่งการฟื้นฟูต้องใช้เวลา

ซึ่งพื้นที่ปลูกตอนนี้เป็นสวนโล่งเลย ไม่มีที่พักแดด หลบฝน และเก็บอุปกรณ์ โครงการจึงอยากทำเพิงเล็กๆ ที่เขาสามารถนั่งพัก เป็นเหมือนศาลาเล็กๆ ไว้ทำกิจกรรมทุกอย่างตรงนั้น จึงมาเปิดระดมทุนเพื่อทำส่วนนี้เพิ่ม

จากปลูกปันอิ่มครั้งแรก คนไร้บ้านหลายคนให้ความสนใจ บางคนตั้งตารอจะมาสวน 

สนุกดีแต่เหนื่อยมาก ได้ลองทำ เพราะไม่เคยได้ทำมาก่อน ได้ออกกำลังกาย สนุกดีนะ

เท่ห์ คนเร่ร่อนไร้บ้าน มีอาชีพนวดในถนน ช่วงโควิดระบาดได้มาทำสวนกับเรา เพราะไม่มีรายได้ รู้สึกว่าได้ใช้แรงมาก แต่ทำได้ไม่มาก เพราะแขนไม่ค่อยดี เขาแรงไม่เยอะเพราะแขนมีเหล็ก แต่ภูมิใจที่ตัวเองได้ทำประโยชน์

ประเด็นที่มูลนิธิอิสรชนสนใจคือการสร้างกระบวนการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้ใช้ชีวิตในพื้นที่สาธารณะ คนเร่ร่อน ไร้บ้าน ซึ่งหากมองโดยผิวเผินแล้วคนกลุ่มนี้อาจไม่ได้เป็นปัญหากับสังคมโดยชัดเจน หากในทางกลับกันพวกเขาคือกลุ่มคนที่ถูกกระทำ ทั้งการดูถูก การถูกรังเกียจ กระทั่งถึงการที่พวกเขาเข้าไม่ถึงสิทธิสวัสดิการในหลายๆด้านทำให้คุณภาพชีวิตของพวกเขาเองที่ย่ำแย่ แต่หากมองในเชิงโครงสร้างของสังคมโดยรวมอาจพบว่า ปัญหาคนเร่ร่อน ไร้บ้าน คือผลสะท้อนของปัญหาที่หลากหลาย เช่น การเข้าไม่ถึงการศึกษา ความยากจน การไม่มีงานทำ ฯลฯ ซึ่งแม้มีการพยายามจัดการเรื่องต่างๆเหล่านนี้อย่างต่อเนื่อง แต่ก็ยังไม่สามารถทำได้อย่างครอบคลุมและเข้มแข็งเพียงพอให้คนทุกคนในสังคมสามารถอยู่ได้อย่างเท่าเทียม มีคุณภาพชีวิตที่ดีเพียงพอ ในขณะเดียวกันในการที่คนหนึ่งคนจะต้องออกมาเป็นคนเร่ร่อน สังคมก็ต้องสูญเสีย “ผลิตภาพ” หมายถึงกำลังการผลิตที่จะเป็นการขับเคลื่อนเศรษฐกิจกลุ่มเล็กๆไปด้วย ดังนั้น การพัฒนาคุณภาพชีวิตให้กับคนเร่ร่อน นอกจากจะเป็นการทำงานในเชิงสิทธิมนุษยชน ผ่านการสร้างช่วยเหลือดูแลคนแต่ละคนเพื่อให้เขาสามารถเข้าถึงสิทธิสวัสดิการพร้อมทั้งเพื่อให้พวกเขาสามารถที่จะเคารพตัวเองพร้อมที่จะพัฒนาตนเองในฐานะมนุษย์แล้ว ยังเป็นการสร้างผลิตภาพที่สำคัญแม้จะเป็นส่วนเล็กๆให้กับสังคมอีกทางหนึ่งด้วยเช้ากัน