ผมอายุ 15ปี กำลังศึกษาอยู่ชั้นม 3 พ่อและแม่แยกทางกัน แม่ทิ้งผมไปตั้งแต่ผมยังเล็กและไม่เคยกลับมาหาผมอีกเลย ส่วนพ่อนานๆ ครั้งจะกลับมา แต่ก็ไม่เคยส่งเสียเงินทองเลย ตอนนี้ผมจำหน้าแม่ไม่ได้แล้ว ผมเคยได้ยินว่า “พ่อแม่รักลูกทุกคนทำอะไรเพื่อลูกได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะอดจะหิวแค่ไหน จะเจ็บปวดสักพียงไร ก็ทนได้เพื่อลูก” แต่พ่อแม่ของผมทำไมทิ้งผมให้อยู่กับย่า ไม่เคยมาดูแลผมเลย บางทีผมต้องนอนร้องไห้คิดถึงพ่อกับแม่ ทุกๆ ปีโรงเรียนจะจัดงานวันแม่ให้แม่มาโรงเรียน และให้ลูกมาโอบกอด หอมแก้ม กราบแม่ แต่ผมไม่มีใครเลย 

ผมอาศัยอยู่กับปู่กับยา  2 คน ย่าผมก็นอนป่วย เดินไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย ย่าจะได้รับเงินช่วยเหลือคนชราเดือนละ 600 บาท ซึ่งไม่เพียงพอ ผมจึงไปรับจ้างปลูกมันสำปะหลังในวันเสาร์และอาทิตย์ ถ้าไม่มีใครมาจ้างก็ต้องอดมื้อกินมื้อ  บางทีก็มีเพื่อนบ้านเขาสงสาร เอาข้าวสารมาให้บ้าง ไปโรงเรียนคุณครูก็จะให้กับข้าวที่เหลือจากโครงการอาหารกลางวันกลับไปกินที่บ้านทุกวัน  งานบ้านผมรับผิดชอบทุกอย่าง ผมต้องตื่นแต่เช้า เพื่อหุงข้าวให้ย่า และยกหม้อข้าวไว้ใกล้ๆ ย่า เพื่อให้ย่าได้ตักกินมื้อเที่ยง เวลาขับถ่ายผมต้องนำถังมารองใต้แคร่ที่ย่ายนอน