ช่วยค่ารถรับ-ส่ง เด็กที่ขาดโอกาสได้ไปเรียน

โครงการได้เริ่มดำเนินการแล้วตั้งแต่เดือนมกราคม ปี 2567 นี้ ขณะนี้ทางโครงการได้ดำเนินโครงการไปแล้ว 5 เดือน คือเดือนมกราคม กุมภาพันธ์ มีนาคม พฤษภาคม และมิถุนายน

โดยโครงการได้ดำเนินการจ่ายค่ารถรับส่งนักเรียนให้กับโรงเรียนทั้งหมด 5 โรงเรียนด้วยกันคือ

1. โรงเรียนบ้านป่าไร่ จำนวน 21 คน หญิง 10 คน และชาย 11 คน
2. โรงเรียนแม่ระมาดวิทยาคม จำนวน 29 คน หญิง 18 คน และชาย 11 คน
3. โรงเรียนบ้านต้นผึ้ง จำนวน 0 คน (เนื่องจากเด็กจบ ป.6 และได้ไปเรียนต่อที่ โรงเรียนแม่ระมาดวิทยาคม แล้ว)
4. โรงเรียนบ้านคะเนจื้อ จำนวน 16 คน หญิง 10 คน และชาย 6 คน
5. โรงเรียนอนุกุลวิทยา จำนวน 65 คน หญิง 32 คน และชาย 33 คน

รวมทั้งหมด 131 คน และในปีการศึกษา 2566 มีนักเรียนที่ได้รับการสนับสนับสนุนค่ารถรับส่งนักเรียนทั้งหมดรวม 164 คน 

โครงการได้ดำเนินการแล้วทั้งหมด 5 เดือน และขณะนี้โครงการได้แล้วเสร็จเมื่อวันที่ 30 มิถุนายน 2567  เนื่องจากเดือนพฤษภาคม เป็นเดือนที่นักเรียนเปิดเทอมปีการศึกษาใหม่ ผลอันเนื่องมาจากนักเรียนได้รับการสนับสนุนรถรับส่งนักเรียนดังกล่าว ทำให้นักเรียนไม่ได้รับผลกระทบจากการต้องออกเรียนกลางคัน เมื่อปีการศึกษาใหม่มาถึง เด็กนักเรียนในโครงการยังคงได้มาโรงเรียนตามปกติ มีเพียงนักเรียนบางส่วนเท่านั้นที่ตัดสินใจออกจากโรงเรียนเนื่องจากมีความจำเป็นเกี่ยวกับครอบครัว

แต่ด้วยมีการสนับสนุนค่ารถรับส่งให้กับเด็กและผู้ปกครอง ทำให้ผู้ปกครองส่วนใหญ่ยังคงสนับสนุนให้ลูกไปโรงเรียน ในการสนับสนุนค่ารถรับส่งนักเรียนนี้ ผู้ปกครองก็มีส่วนร่วมในการจ่ายค่ารถรับส่งนักเรียนด้วยเป็นจำนวน เดือนละ 150 บาท และทางโครงการช่วยค่ารถรับส่งนักเรียนในครั้งนี้เป็นเงินจำนวนเดือนละ 350 บาท ถ้าเมื่อไหร่ที่ไม่มีเงินสนับสนุนค่ารถรับส่งนักเรียน ภาระทั้งหมดจะตกไปอยู่กับผู้ปกครองทั้งหมด โดยจากผู้ปกครองต้องจ่ายค่ารถนักเรียนสมทบเพิ่มเพียง 150 บาท จะกลายเป็นผู้ปกครองจะต้องครอบคลุมทั้งหมด คือ 500 บาท ผู้ปกครองส่วนใหญ่ ไม่มีรายได้หลัก มีเพียงรายได้ที่เป็นรายวัน ซึ่งไม่ได้มีงานทุกวัน และรายได้แต่ละวันที่ผู้ปกครองได้รับไม่ได้เป็นค่าแรงขั้นต่ำ แต่เป็นค่าแรงที่ถูกกำหนดไว้จากนายจ้างว่าจะจ่ายเพียงวันละ 150 บาท ถึง 200 บาทเท่านั้น ทำให้ภาระค่ารถที่ต้องจ่ายอาจจะไม่เพียงพอต่อรายได้ที่ได้รับมา จนอาจทำให้ผู้ปกครองเลือกที่จะเอาลูกออกจากโรงเรียนเพื่อลดค่าใช้จ่าย

แต่เนื่องจากมีโครงการช่วยสนับสนุนค่ารถรับส่งนักเรียนในส่วนนี้ ทำให้เด็กๆ ได้เรียนอย่างมีความสุข และได้เรียนจนจบปีการศึกษา โดยไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีค่ารถรับส่งนักเรียน และไม่มีใครออกกลางคันเนื่องจากไม่มีค่ารถไปโรงเรียน 

ค่ารถรับส่งนักเรียน เป็นค่าใช้จ่ายที่สูง และต้องจ่ายเป็นประจำทุกเดือน ทุกปี จนกว่าเด็กจะเรียนจบช่วงชั้น และไปเรียนต่อ ยังมีนักเรียนอีกหลายคนที่ผ่านมาไม่มีค่ารถนักเรียน และพวกเขาเลือกที่จะออกจากโรงเรียน ทางโครงการจึงได้เล็งเห็นถึงความจำเป็นในการจ่ายค่ารถให้กับนักเรียน เพื่อให้เด็กได้เรียนจนจบ และไม่หลุดออกจากระบบการศึกษา

ในปีการศึกษา 2567 มีการโยกย้ายของเด็กนักเรียนที่เรียนจบจากโรงเรียนเดิม และได้ไปเรียนต่อที่โรงเรียนใหม่ ซึ่งมีนักเรียนบางส่วนเลือกที่จะไปเรียนต่อที่โรงเรียนบ้านแม่ระมาดน้อย โดยไม่ได้ขึ้นรถรับส่งนักเรียนแล้วเนื่องจากรถรับส่งนักเรียนของเราไม่ได้ผ่านเส้นทางนั้น แล้วก็มีเด็กนักเรียนจากโรงเรียนบ้านป่าไร่ ได้ไปเรียนต่อที่โรงเรียนบ้านคะเนจื้อบ้าง โรงเรียนแม่ระมาดวิทยาคมบ้าง ทำให้จำนวนนักเรียนในโรงเรียนบ้านป่าไร่น้อยลง และโรงเรียนบ้านคะเนจื้อกับโรงเรียนแม่ระมาดวิทยาคมมีจำนวนนักเรียนเพิ่มขึ้นจากเดิม ถึงแม้ว่าจะมีนักเรียนบางส่วนจบ ม.3 แล้วออกไปหางานทำแล้วก็ตาม  ส่วนนักเรียนบางส่วนที่หายไป เด็กบางส่วนพอจบ ป.6 ก็เลือกที่จะออกไปเรียนในระบบของ สกร. หรือบางคนก็เลือกที่จะออกไปทำงาน  ไม่ได้เรียนต่อ  ทำให้จำนวนนักเรียนในปีการศึกษา 2566 นั้นลดลงจากปีการศึกษา 2567 จำนวน 33 คน