โรงอาหารโรงเรียนบ้านแม่แพน้อย

จังหวัดแม่ฮ่องสอนขึ้นชื่อว่าเป็นจังหวัดที่เดินทางยากลำบาก

ไม่น่าเชื่อว่าบางพื้นที่ระยะทาง 200-300 กิโลเมตร ต้องใช้เวลาขับรถมากกว่า 6-8 ชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมาย ยิ่งโรงเรียนบนดอยสูงของจังหวัด ทางขึ้นเขาส่วนใหญ่ยังเป็นดินลูกรั้ง  การเดินทาง 10 กิโลเมตรบางครั้งใช้เวลาร่วมชั่วโมง เฉกเช่นโรงเรียนบ้านแม่แพน้อย ซึ่งตั้งอยู่ในชุมชนบ้านแม่แพน้อย ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวเขาชนเผ่ากะเหรี่ยงโปว์ ประกอบอาชีพเกษตรกรรม (ปลูกกะหล่ำปลี) ฐานะยากจนและขาดโอกาสทางการศึกษา เด็กๆ นักเรียนของโรงเรียนส่วนใหญ่จึงเป็นเด็กยากจนและด้อยโอกาส 

โรงเรียนบ้านแม่แพน้อยเป็นโรงเรียนขนาดเล็กสอนในระดับอนุบาลถึงประถมจึงไม่เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป มีนักเรียนอยู่ 56 คน เป็นชาย 36 คน หญิง 20 คน ประกอบกับงบประมาณที่ได้มาก็มีอย่างจำกัด วันนี้โรงเรียนยังขาดแคลนโรงอาหารสำหรับใช้ในการประกอบอาหารกลางวันให้เด็กนักเรียนรับประทาน และใช้สำหรับเป็นที่รับประทานอาหารที่ถูกสุขลักษณะของเด็กนักเรียน

โรงอาหารเป็นสถานที่ประกอบอาหารไว้สำหรับบริโภค  อาหารจึงมีความสำคัญต่อการดำรงชีวิตของมนุษย์ ซึ่งการบริโภคอาหารเพื่อให้ร่างกาย เจริญเติบโตและสามารถดำรงชีวิตอยู่โดยปกติสุขในการบริโภคอาหารสิ่งสำคัญที่จะต้องพิจารณา คือ ความสะอาด ความปลอดภัย ปราศจากเชื้อโรคและสารเคมีต่างๆ ที่เป็นอันตรายหรืออาจเป็นอันตรายต่อการเจริญเติบโตของร่างกาย สุขภาพอนามัย และการดำรงชีวิตของผู้บริโภค การบริโภคที่ถูกหลักสุขาภิบาลอาหารจึงไม่หมายความเพียงแต่บริโภคเข้าไปแล้ว  ไม่ก่อให้เกิดโรคหรือโทษในระยะเวลาปัจจุบันเท่านั้น ยังหมายถึงจะต้องไม่มีพิษภัยที่เป็นโทษหรือก่อให้เกิดโรคในระยะยาวหรือในอนาคตอีกด้วย การจัดการและการควบคุมอาหารให้สะอาดทำได้โดยการจัดการและการควบคุมปัจจัยที่เป็นสาเหตุทำให้อาหารสกปรก รวมไปถึงสภาพแวดล้อมภายในและภายนอกโรงอาหารต้องสะอาดและถูกสุขลักษณะ โต๊ะและอุปกรณ์ต่าง ๆ ต้องอยู่ในสภาพดีและปลอดภัย