ชาวเขาแต่เดิมเป็นชนเผ่าเร่รอนไม่มีสัญชาติ ไม่มีที่ดินเป็นของตนเอง ที่อยู่ที่ทำกินในปัจจุบันเป็นของกรมป่าไม้ที่อนุญาตให้ใช้พื้นที่ทำกินได้ สภาพบ้านเรือนจะสร้างด้วยไม้ไผ่ ไม่มีการสร้างแบบถาวรคงทน โดยทั่วไปเรือนไม้ไผ่จะมีอายุการใช้งานประมาณ 3 – 5 ปีในอดีตชาวเขาส่วนใหญ่จะมีลูกมากเฉลี่ยครอบครัวละ 10 คน แต่ในปัจจุบันชาวจะแต่งงานในช่วงอายุประมาณ 15- 20 ปีแต่ละครอบครัวจะมีบุตรประมาณ 3-4 คน สภาพการทำมาหากินของชาวเขาส่วนใหญ่จะปลูกข้าว ปลูกพืช เลี้ยงสัตว์กินเองในครอบครัว รายได้เฉลี่ยต่อครัวเรือนน้อยกว่า 20,000 บาทต่อปีชาวเขาโดยส่วนใหญ่จะไม่สนับสนุนด้านการศึกษาของบุตร บุตรชาวเขาส่วนใหญ่จะศึกษาถึงมากที่สุดเพียงแค่มัธยมศึกษาปีที่ 3  ประชากรชาวเขาที่ไม่ได้รับการศึกษามีประมาณ 20 % การศึกษาต่อในระดับมัธยมศึกษาตอนปลายและปริญญาตรีเรียนต่อมีน้อยมาก ชาวเขาบางส่วนไร้ที่อยู่อาศัย เนื่องสภาพความเป็นอยู่และสภาพรายได้ที่น้อยของชนชาวเขา ประกอบกับความยากลำบาก ชาวเขาจึงต้องการให้ลูกๆ ของตนเองมาช่วยงานที่บ้าน ด้วยเหตุของรายได้ต่อครัวเรือนต่ำ การขาดการศึกษาของเด็กชาวเขาจึงทำให้เกิดปัญหาต่างๆ ตามมามากมาย เช่น การไม่มีอาชีพ การถูกเอารัดเอาเปรียบจากการไม่รู้หนังสือ ชาวเขาบางส่วนจึงหันมาทำสิ่งที่ผิดกฎหมายต่างๆ เช่น ปลูกฝิ่น ค้ายาบ้า ค้าอาวุธสงคราม รับจ้างขนสิ่งผิดกฎหมาย เป็นต้น

     การศึกษาเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับมนุษย์ทุกคน เพราะจะทำให้มีองค์ความคิดที่เป็นระบบ ระเบียบ มีแบบแผนในการดำรงชีวิต สามารถพัฒนาความเป็นอยู่ พัฒนาอาชีพของตนเองและพัฒนาครอบครัวให้ดีขึ้นได้ การศึกษาทำให้มนุษย์ฉลาดและรู้เท่าทันโลกทันเหตุการณ์ ไม่ถูกเอารัดเอาเปรียบจากมิจฉาชีพ ดังนั้นการหยิบยื่นโอกาสทางการศึกษาจึงเปรียบเสมือนการให้แสงสว่างแห่งชีวิต ชีวิตที่มีทางเลือกที่จะเลือกอาชีพ รู้จักรับผิดชอบต่อหน้าที่ รู้จักรับผิดชอบต่อสังคม ไม่ทำสิ่งผิดกฎหมาย และผู้ที่ได้รับการศึกษาอาจจะเป็นกลไกหนึ่งที่จะช่วยพัฒนาชุมชนและประเทศชาติให้ดีขึ้นได้

     ดังนั้นทางสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ได้เล็งเห็นความสำคัญของการศึกษาสำหรับยาวชนของชาติ จึงจัดทำโครงการค่ายอาสาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ครั้งที่ 1 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเสริมสร้างความรักความสามัคคีในองค์กรและบำเพ็ญประโยชน์แก่น้องๆ เด็กนักเรียนชาวเขาเผ่าต่างๆ ของไทยและเด็กนักเรียนชาวเขาจากฝั่งพม่า ณ โรงเรียนเวียงผาวิทยา ต.ศรีถ้อย อ.แม่สรวย จ.เชียงราย ซึ่งเป็นโรงเรียนที่อยู่ในพื้นที่ห่างไกลจากตัวจังหวัด ระยะทางโดยประมาณ 70 กิโลเมตร การเดินทางเข้าถึงตัวโรงเรียนค่อนข้างยากลำบากโดยเฉพาะฤดูฝนที่มีน้ำป่าไหลหลากและดินถล่ม จากการลงพื้นที่สำรวจความต้องการของน้องๆ และอาจารย์ (จันทร์จีรา ดอนชาไพร) โรงเรียนเวียงผาวิทยา เมื่อวันที่ 20 ธันวาคม พ.ศ. 2557 พบว่าทางโรงเรียนกำลังขาดแคลนเครื่องสาธารณูปโภคและอุปกรณ์การศึกษารายละเอียดอยู่ตามหัวข้อที่ 6 เครื่องสาธารณูปโภคและอุปกรณ์การศึกษาขาดแคลน