มากมายแล้วใช่ไหม...? กับนิสิตรั้วมหาลัยที่เรียนมาแต่สร้างประโยชน์ให้สังคมไม่ได้ ทั้งนี้เพราะการศึกษาในปัจจุบันมักสอนให้เรียนเพื่อสร้างอาชีพ สร้างเนื้อสร้างตัว แต่น้อยนักที่จะปลูกฝังให้สร้างประโยชน์แก่สังคม สิ่งที่สำคัญที่ขาดหายไปจากเยาวชนคือจิตสำนึกแห่งความรับผิดชอบ เราถูกปลูกฝังให้เรียนมากมายหลายศาสตร์ แต่ศาสตร์การใช้ชีวิตอย่างถูกต้องกลับถูกมองข้าม เราถูกสอนให้เข้าใจโลก เข้าใจสิ่งรอบตัว แต่การสอนให้เข้าใจลมหายใจของตัวเอง กลับถูกละเลย ดั่งว่าศาสตร์ที่เรียนไปทั้งหลายนั้นเป็นสิ่งสำคัญ ส่วนศาสตร์การใช้ชีวิตกลายเป็นสิ่งไกลตัวกระนั้น ทั้งๆ ที่มันควรจะมาเป็นอันดับหนึ่งต่างหาก เราจะมีชีวิตอยู่อย่างถูกต้องได้อย่างไร? เราจะสร้างคุณธรรมในใจอย่างไร? เราจะปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านอย่างไร? เรามีหน้าที่อะไรในชุมชมที่เราอาศัยอยู่? เราจะมีส่วนให้สังคมดีขึ้นได้อย่างไร? เราจะนำความรู้ที่เรียนมาทำให้เกิดประโยชน์ได้อย่างไร? นี่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเป็นผู้ใหญ่เท่านั้นถึงจะทำได้ แต่เราสามารถปลูกฝังเยาวชนได้ตั้งแต่เขาเด็กๆ เพราะนั่นเป็นเรื่องง่ายกว่าสำหรับเขาเมื่อโตขึ้น

ในวันนี้เมื่อเรามองไปยังนักศึกษาที่ควรเป็นความหวังให้กับชาติ เรากลับพบความหดหู่เกลื่อนกลาดในสายตา เท่าไหร่แล้วที่พวกเขาทั้งครรภ์ระหว่างเรียน? การทำแท้งกลายเป็นเรื่องธรรมดา นี่หรือปัญญาชน? เท่าไหร่แล้วที่พวกเขาเรียนไปวันๆ ตามกระแส โดยไม่มีอุดมการณ์และพลังในหัวใจให้ขับเคลื่อน? เท่าไหร่แล้วที่สิ่งยั่วยุต่างๆ มากมายได้กลืนกินความดีที่เขาควรรักษาไว้? เราต้องเห็นอีกเท่าไหร่ถึงจะพอ หรือเราเห็นเป็นภาพติดตาจนนั่นคือเรื่องที่เรายอมรับได้??

จากปัญหาอันมากมายดังกล่าว นิสิตนักศึกษากลุ่มหนึ่งจึงตัดสินใจที่จะสร้างค่ายขึ้น เพื่ออบรมน้องๆที่กำลังจะก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ด้วยสำนึกแห่งความเป็นรุ่นพี่ที่เจ็บมาแล้ว เจอมาแล้ว เห็นมาแล้ว และไม่อยากให้น้องรุ่นต่อไปที่เข้ามายังโลกแห่งสถาบันมหาวิทยาลัยต้องก้าวผิดเหมือนนักศึกษาบางคนที่พวกเขาพบเจอ เพื่อสร้างจิตสำนึกแก่น้องๆว่า เราไม่ได้เรียนเพื่อเอาตัวรอด แต่เรียนเพื่อนำความรู้มาพัฒนาสังคม 

ในค่ายปลายฝันปันศรัทธานี้จึงมีรุ่นพี่จากหลายมหาวิทยาลัยมาร่วมช่วยกันให้คำแนะนำ ตักเตือน ส่งมอบพลังใจและอุดมการณ์แก่น้องๆวัยรุ่น ให้พวกเขาตระหนักได้ว่าพวกเขาเรียนเพื่ออะไร จบมาแล้วจะทำอะไรให้สังคมได้บ้าง

เราเชื่อว่า แม้ค่ายนี้จะเป็นเพียงการรวมตัวของเยาวชนกลุ่มเล็กๆ ที่อาจจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงสังคมได้ในคราวเดียว แต่เรามั่นใจเหลือเกินว่าพลังขับเคลื่อนอันเล็กน้อยนี้จะค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นสู่วงกว้างเมื่อเวลาผ่านไป เหมือนกับการต่อจิ๊กซอว์ที่ถึงแม้จะค่อยๆวางตำแหน่งทีละชิ้น จากเป็นร้อยเป็นพันชิ้น แต่วันหนึ่งมันจะกลายเป็นภาพที่สวยงามและยิ่งใหญ่ได้อย่างแน่นอน

Insha Allah....