เปิดโลกน้องๆบ้านห้วยพ่าน พาทัศนศึกษากรุงเทพและเที่ยวทะเลครั้งแรกในชีวิต

ระบบการศึกษาไทยในปัจจุบัน ไม่สามารถให้การศึกษาที่ครอบคลุมไปถึงชุมชนขนาดเล็กได้ เช่นการลดการสนับสนุนโรงเรียนขนาดเล็ก พยายามให้โรงเรียนขนาดเล็กควบรวมกับโรงเรียนขนาดใหญ่ขึ้น โดยมิได้คำนึงถึงมิติของชุมชนที่ต้องมีภาระการเดินทาง และอื่นๆตามมาอีกมาก ทำให้เด็กนักเรียนอาจจะขาดโอกาสที่เหมาะสมในการพัฒนาศักยภาพ ให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีศักยภาพและสามารถกลับมาพัฒนาชุมชนต่อไปได้ ในกรณีของศูนย์การเรียนรู้บ้านห้วยพ่านนั้น เป็นโรงเรียนชุมชนที่อยู่นอกระบบของกระทรวงศึกษาธิการ เป็นโรงเรียนขนาดเล็ก มุ่งเน้นการเรียนการสอนที่สอดคล้องวัฒนธรรมชุมชนเข้าไปกับแผนการศึกษา ทั้งนี้เนื่องจากโรงเรียนมีขนาดเล็กเกินไป จึงไม่สามารถเข้าถึงแผนการพัฒนาของทางรัฐบาลในด้านการให้งบประมาณสนับสนุนและพัฒนาโรงเรียนที่มีขนาดเล็ก ปัจจุบันศูนย์การเรียนรู้บ้านห้วยพ่านไม่ได้รับการสนับสนุนงบประมาณจากหน่วยงานภาครัฐ เป็นการกดดันโดยอ้อมให้ผู้ปกครองส่งเด็กๆไปเรียนในตัวอำเภอแทน อย่างไรก็ตามการเดินทางไปเรียนในตัวอำเภอนั้นไม่ได้ตอบโจทย์คนในชุมชนซึ่งเห็นว่าเป็นค่าใช้จ่ายที่สูงและทำให้เด็กๆเสียโอกาสในการได้นำเวลาเดินทางไปพัฒนาศักยภาพด้านอื่น ทางชุมชนจึงยังคงจัดการเรียนการสอนต่อไปให้กับเด็กๆในชุมชน ซึ่งปัจจุบันมีอยู่ 13 คน เพื่อให้เด็กมีโอกาสเติบโต เท่าทันโลก และเติมเต็มในสิ่งที่แต่ละคนอยากเป็น ส่งผลให้โรงเรียนชุมชนแห่งนี้ต้องพึ่งพาแต่เงินบริจาคและเงินผ้าป่าเพื่อสนับสนุนค่าใช้จ่ายในการทำการเรียนการสอน และต้องประหยัดงบให้มากที่สุดเพื่อรักษาโรงเรียนไว้ต่อไปได้ ด้วยเงินบริจาคที่ไม่แน่นอน และการขาดการสนับสนุนอย่างเป็นระบบจึงทำให้นอกจากเรื่องเรียนแล้วเรื่องทัศนศึกษาจึงเป็นสิ่งที่เกินฝันของนักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ จินตนาการและความรู้ของเด็กๆ ได้ถูกจำกัดอยู่แค่ภายในห้องเรียน เด็กๆไม่สามารถนึกภาพออกได้ว่าอนาคตของตนเองจะเป็นอย่างไรได้บ้าง